Hoi Allemaal!

Wel het is alweer een flinke tijd geleden dat ik mijn laatste
Nederlandse rondzendmailtje heb verstuurd. En morgen vertrek
ik voor twee weken voor een kleine tour langs een stuk of wat
natuurparken in de VS (om precies te zijn, voornamelijk in Utah).
Dus het is wel weer eens tijd dat ik wat van me laat horen, niet?

Het is inmiddels alweer meer dan zes weken geleden dat ons
vrijwilligerswerk in Ecuador is afgelopen. Tjezus, de tijd vliegt.
Zes weken geleden banjerde ik nog door het regenwoud op een
paar reusachtige groene kaplaarzen die ik de gehele weg vanuit
Nederland en door Peru had meegesleept. En maar goed ook, want
het was niet ongebruikelijk dat je zowat tot aan je knieen in
de modder stond. Ik snap nu iets beter waarom ze het regenwoud
noemen...

Het mooiste stukje jungle dat we hebben bezichtigd was het
Cuyabeno-reservaat in het noord-oosten van Peru. Dit primaire
woud is alleen bereikbaar per kano, op zich natuurlijk al een heel
aparte ervaring. Je kunt er dus uiteraard ook prima zwemmen,
gezellig tussen de pirana's. Dat is wat minder gevaarlijk dan het
klinkt hoor, de pirana's komen meestal niet naar de oppervlakte
en de laatste keer dat ik keek had ik al mijn tenen nog...
Naast pirana's (die je prima blijkt te kunnen vangen met een
stukje vlees aan een haakje) hebben we in het regenwoud nog vele
andere interessante levensvormen gezien, zoals reusachtige
padden, wurgslangen, wandelende palmbomen, vliegende koeien
en roze zoetwaterdolfijnen (die overigens niet echt roze zijn).

Na onze avonturen in het regenwoud zijn we snel naar Riobamaba
in het midden van Ecuador gereisd, om daar negen uur op het dak
van een trein te kunnen zitten samen met een paar honderd andere
toeristen. Niet echt comfortabel (en een beetje erg druk),
maar het uitzicht was absoluut geweldig!

De laatste dag voordat Lindske terug zou vliegen naar Nederland
hebben we de Cotopaxi, eh, beklommen (met een jeep). (OK, het laatste
stukje hebben we wel gelopen...) En als echte Nederlanders zijn we
natuurlijk niet naar beneden gelopen. Nee, we zijn naar beneden
gefietst. Op mountainbikes, gehuurd van een gast genaamd Arie.
(de uiteraard Nederlandse eigenaar van "Arie's Biking Tours")
Nu het probleem is echter dat, als Nederlander, je over het
algemeen gewend bent aan oppervlakten die vlak en winderig zijn.
De Cotopaxi, de hoogste aktieve vulkaan ter wereld, is wel winderig,
maar niet bepaald vlak. Nu was dit toevallig ook mijn eerste
kennismaking met een mountainbike - het koste me dan ook eventjes
(noem het 'trial and error') voordat ik erachter was dat mountainbiken
erg weinig te maken heeft met fietsen. Het lijkt eigenlijk meer op skieen.
Toen ik dat eenmaal ontdekt had ging het vrij redelijk, en wist ik het
voor elkaar te krijgen om *bijna* de hele weg op m'n fiets te blijven
zitten. :)

Grappig detail is trouwens dat Arie in het Quichua (de belangrijkste
inheemse taal van Ecuador, sterk verwant aan het Quechua in Peru)
het woord is voor 'ja'. En het woord voor 'nee' is Mana, tevens
de naam van een bijzonder populaire rockband uit Mexico...
Moraal van dit verhaal: Ga niet naar Ecuador als je Arie heet?
("Hoe heet je?" -"Ja") (Een scandinavische bioloog die we in Peru
tegenkwamen had het trouwens slechter getroffen: hij heette Ola)

Nadat Lindske huiswaarts was gekeerd, heb ik nog een paar dagen
doorgebracht in Quito (in het prettige gezelschap van enkele andere
studenten). Een prima gelegenheid om nog eens optimaal gebruik
de maken van de vele prima restaurants aldaar, evenals het curieuze
uitgaansleven. Men heeft mij zelfs weten over te halen een poging
te doen tot salsadansen, ongetwijfeld een grappig gezicht (en nee,
ik ga dat niet demonstreren als ik weer terug ben :).

Grappig detail nr. 2: Een van de meest populaire nummers in Ecuador
toen wij er zaten was "A Dios Le Pido" (wat zoiets betekent als
"Dit Verzoek Ik aan God") van Juanes. Het kan echter makkelijk
verkeerd geinterpreteerd worden als "Adios Lipido", ofwel
"Tot Ziens Vet!". Hmm.

Maar goed, helaas kwam ook aan mijn tijd in Ecuador een eind.
Ik had namlijk nog anderhalve week om terug naar Lima te reizen,
vanwaar ik een vlucht zou nemen naar San Francisco. Onderweg heb
ik nog twee dagen doorgebracht in Cuenca, een aardige koloniale
stad in het zuiden van Ecador. Dit was tevens mijn laatste gelegenheid
om de alom tegenwoordige (en ten aanzien van Europeanen enigszins
ongelukkig genaamde) Durex ijskasten te zien (compleet met grote
posters van huisvrouwen die dingen zeggen als "Maar natuurlijk
gebruik ik Durex!")

De busreis naar Lima was uitermate lang, krap en oncomfortabel.
Het werd niet bepaald beter door de film die ze in de bus draaiden:
'Air-Bud', een Amerikaanse tiener-sportfilm gemaakt door Disney,
met in de hoofdrol een hond. Duidelijk allemaal ingredienten
voor een absoluut geweldige film.

Vanuit Lima heb ik vrijwel meteen een bus verder naar het
zuiden gepakt (dit keer met een soort van EO-film over
een jongetje dat op miraculeuze wijze geneest van kanker),
naar Pisco. Bekend als de plaats waar de nationale sterke drank
met dezelfde naam, Pisco, niet gemaakt wordt (die komt namelijk
uit Ica), is het tevens een prima uitvalsbasis voor een bezoek
aan het Paracas kustreservaat. Dit stuk woestijnkust met enkele
bijbehorende eilanden staat bekend om z'n vele pelikanen,
flamingo's, aalscholvers, zeeleeuwen, hier en daar een pinguin
(jawel!) en uiteraard heel, heel erg veel vogelpoep.
Ik heb ook daar dus veel vogels gezien, en droeg een pet.

De laatste paar dagen in Lima heb ik voornamelijk doorgebracht
met winkelen, het verkennen van de stad en uiteraard verdwalen
in het openbaar vervoer. De grote musea in de stad geven ook
een aardig overzicht van de vele culturen die Peru heeft gekend
in de afgelopen drie millenia ofzo. Voor zover ik heb kunnen
vaststellen bestond de favoriete vrijetijdsbesteding van de oude
Peruanen voornamelijk uit onthoofden. (Te zien aan de vele
afbeeldingen van breed grijnzende mannetjes met een los hoofd
in hun hand. In Peru was het ook gebruikelijk om dergelijke
'trofee-hoofden' te drogen en op een stokje te zetten...)
(Of op de schoorsteenmantel natuurlijk.)

Toen ik Peru verliet was ik in totaal bijna zo'n vier maanden
in Zuid-Amerika geweest. Je kunt je dus voorstellen dat de
aankomst in de Verenigde Staten een lichte cultuurschok was...

Californie is een vreemde plek. Arnold Schwarzenegger heeft
zich verkiesbaar gesteld als gouverneur. Dat zegt al genoeg.
Ook lijkt een eigen zwembad hier gebruikelijker te zijn dan
een eigen wasmachine. (Al heb ik daarover niets te klagen hoor. ;)
Ik logeer momenteel afwisselend bij twee Nederlandse natuurkunde-AIO's,
Max en Hella. Beiden werken op SLAC, het Stanford Linear Accelerator
Centre in Palo Alto, waar volgens de Rough Guide "infinitesimally
small particles are crashed into one another at very high speeds
to see what happens."

De afgelopen tijd heb ik meer dan voldoende tijd gehad voor
een van mijn favoriete bezigheden: rondhangen in boekenwinkels.
(de mensen die mij wat beter kennen knikken nu waarschijnlijk
heftig van ja :)
Daarnaast heb ik natuurlijk ook veel door San Francisco
geslenterd, best een interessante stad. Het oude havengebied,
Fisherman's Wharf, is mij een beetje te toeristisch. Maar de
kust en de bruggen zijn heel aardig, evenals het reusachige
Chinatown, dat zo'n 24 blokken beslaat, met winkeltjes die
allerlei bizarre dingen verkopen van T-shirts en Chinese
anti-stressballen tot obscure gedroogde stukjes van
onidentificeerbare zeebeesten. En dan heb je nog de voormalige
hippiebuurt Haight-Ashbury, thuis van onder meer een
anarchistische boekhandel en een groot aantal plekken waar
je allerlei onwaarschijnlijke lichaamsdelen kunt laten piercen.
Net Amsterdam dus, maar dan anders.

Nog maar drie weken, dan is het ook echt weer Amsterdam voor mij
ben ik bang. Zoals gezegd vertrekken we morgen op een kleine
tour langs een aantal natuurparken in de Amerikaanse 'Midwest'
(je weet wel, waar alle cowboyfilms opgenomen worden enzo).
Maar daarover vast meer als ik weer terug in Nederland ben...
Tot die tijd,

Groetjes!
Levien